ในตอนเริ่มแรกก่อนที่จะเกิดเป็น สมาคมคุรุสัมพันธ์ บรรดาเพื่อนครูที่สอนวิชาการศาสนาอิสลามภาคฟัรดูอัยน์ ซึ่งศึกษามาจากสำนักเดียวกันคือ โรงเรียนอันยุมันอิสลาม โดยท่านอาจารย์ต่วน สุวรรณศาสน์  เป็นผู้อำนวยการสอน ต่างก็สอนไปตามความพอใจของแต่ละท่าน แล้วแต่จะคิดค้นหาวิธีสอนมาใช้เฉพาะตน  หรือจากตำราเล่มหนึ่งเล่มใดที่พอใจนำมาเป็นตำราสอน  แต่ก็มิได้มีตำราที่เหมาะกับเด็กมุสลิมไทย ที่จะศึกษาให้ เข้าใจได้เร็วและปฏิบัติถูกต้องครบถ้วนตามที่ศาสนากำหนดบังคับไว้ ด้วยเหตุนี้ ปูชนียบุคคลหลายท่าน จึงเข้ามาร่วมกันวางรากฐานการศึกษาให้ เช่น ท่านอ.ประเสริฐ มะหะหมัด, อ.มานิต เกียรติธารัย, อ.สุดใจ วงษ์อารีย์, อ.อับดุลลาตีฟ  บุญรอด, อ.ชาฟีอี  วันแอเลาะ, อ.อะห์หมัดชีฮาบุดดดีน  บินซอและห์, อ.ซอและห์  ศรีวิเศษ,       อ.อับดุรเราะห์มาน  หมัดเซ็น, อ.มูซา  ฮานาฟี, อ.อาบีดีน  วิทยานนท์,  อ.มูฮัมหมัด  กอดีรี, อ. อิสมาแอล  โซ๊ะเฮง  อ.อรุณ  พิทยายน, อ.สมาน มีมูซอ, อ.สันต์ วงศ์อุปถัมภ์ และอ.สวาสดิ์  สุมาลยศักดิ์ (หรืออะห์ลุ้ลฟัตวา)  พ.ศ.2497  จึงได้จัดกลุ่มเอาจริงเอาจังขึ้น  ว่าจะทำอย่างไรให้เยาวชนมุสลิมในประเทศไทย  ได้มีตำราเรียนเป็นอย่างเดียวกัน  ต่างก็ตกลงวางหลักการศึกษาแต่ละชั้นไปตามวัยของเด็กคือ  ชั้นปีที่ 1 – 4  เหตุที่เพื่อนครูต้องวางหลักเกณฑ์การศึกษาให้ง่าย  ให้เด็กเรียนรู้ได้เร็ว  เสียเวลาเรียนน้อย  ก็เพื่อปรารถนาจะให้เด็กได้มีโอกาส  และมีเวลาเรียนวิชาการศาสนา ให้มีความรู้ มีความสามารถ ปฏิบัติศาสนกิจได้ถูกต้องตามที่ศาสนากำหนดบังคับไว้   อีกทั้ง  เด็กจะได้มีเวลาเรียนวิชาสามัญ  ให้มีความรู้ความฉลาด  ทันกับสังคมและเหตุการณ์ของโลก  หรือเด็กที่เรียนวิชาสามัญอยู่  ก็เรียนวิชาการศาสนาได้  ไม่เป็นอุปสรรคกับการเรียน  ไม่เบื่อต่อการเรียนวิชาศาสนา  หรือมีเวลาว่างเพียงเล็กน้อย  ก็สามารถเรียนให้รู้หลักศาสนกิจที่จำเป็นต้องปฏิบัติได้